Fleygði óðinn Ok í folk of skaut, Þat var enn folkvíg Fyrst í heimi; Brotinn var borðveggr Borgar ása, Knáttu vanir vígspá Völlu sporna.
Þá gengu regin öll Á rökstóla, Ginnheilög goð, Ok um þat gættusk, Hverjir hefði loft allt Lævi blandit Eða ætt jötuns Óðs mey gefna.
Þórr einn þar vá Þrunginn móði, - hann sjaldan sitr - Er hann slíkt of fregn -: Á gengusk eiðar, Orð ok særi, Mál öll meginlig, Er á meðal fóru.
Veit hon heimdallar Hljóð of folgit Und heiðvönum Helgum baðmi, Á sér hon ausask Aurgum forsi Af veði valföðrs. Vituð ér enn - eða hvat?
Ein sat hon úti, Þá er inn aldni kom Yggjungr ása Ok í augu leit. Hvers fregnið mik? Hví freistið mín? Allt veit ek, óðinn, Hvar þú auga falt, Í inum mæra Mímisbrunni. Drekkr mjöð mímir Morgun hverjan Af veði valföðrs. Vituð ér enn - eða hvat?